Een halve meter boeken lezen over de componist van wie zo weinig bekend is. Het dikste boek ‘A Famous Harpsichordist’s Study of the Life, Times, and Works of One of the Greatest Composers for His Instrument’ van Ralph Kirkpatrick waar zo’n beetje om de zin staat (in het Engels): “Zo zou het gegaan kunnen zijn.”

Nog meer lezen over de castraat Farinelli, waar Scarlatti zo intensief mee samen moet hebben geleefd .. ze kwamen allebei uit Napels. Een koning die zo gek was als een deur. Psychologische feiten die veelzeggend zouden kunnen zijn: waarom laat iemand een document opstellen om zich onafhankelijk van zijn vader te maken? Zegt dat iets over de verhouding vader en zoon? Waarom is er maar één portret van Scarlatti?

Zijn al zijn Sonates voor koningin Maria Barbara geschreven? Of heeft Maria er misschien ook één geschreven?

Waar zijn zijn originele partituren gebleven? Wat een geluk dat Farinelli in elk geval de kopieën heeft meegenomen. Waar zijn zijn originele partituren gebleven? Stel je voor: het heeft maar een haar gescheeld of we hadden nooit van de muziek van Scarlatti gehoord.

Meer ga ik natuurlijk niet verklappen. Ook niet wat Farinelli elke avond in de slaapkamer van koning Filips V deed. Je gaat het horen als je naar mijn vertelconcert komt. Try-outs in april en mei. Data volgen.

Regie advies: Julia Bless

Pruik: Andrea Palm

“Daar sta ik dan. Net 17 jaar, op een brug over de grensrivier tussen Portugal en Spanje, uitgehuwelijkt te worden aan kroonprins Fernando VI van Spanje. Hij is net 15.

We staan daar op de brug omdat onze families dan niet bij elkaar aan land hoeven komen. Ze vertrouwen elkaar namelijk niet zo, en ons huwelijk moet het vertrouwen herstellen.

Ik ben Maria Barbara, prinses van Portugal.

(Scarlatti stelt een vraag) Wat zeg je? Of Fernando en ik elkaar eerder gezien hadden? Welnee! We zagen elkaar voor het eerst. Hij schrok zich dood, de schat. Dat zei tenminste die Engelse ambassadeur, Sir Benjamin, later in een verslag. Ik had een te grote mond, dikke lippen, hoge jukbeenderen, kleine ogen. Kortom er was niet veel goeds aan mij!

 Nou ja … veel te kiezen had hij niet. En ik ook niet. Zo ging dat nu eenmaal in 1729 aan de hof!

Maar ik voelde: wij gaan het redden met elkaar. We waren niet verliefd – daar hadden we trouwens ook niet veel tijd voor gekregen.

Na mijn huwelijk werden al mijn vrienden en bedienden terug naar Lissabon gestuurd. Behalve jij, mijn Napolitaanse muziekleraar! Jij ging met mij mee naar Sevilla. Om mij klavierles te geven.

Hij schreef zelfs heel mooie stukken speciaal voor mij!

Zal ik Sonate 213 doen?”