Op zondag 12 mei aan het eind van de middag wordt het vertelconcert ‘Scarlatti & Maria Barbara’ uitgevoerd in het Witte Kerkje in Oudorp, tijdens het ‘Kunst Cultuur Weekend Oudorp’ (bij Alkmaar).
Scarlatti & Maria Barbara is een spannend vertelconcert met muziek van Scarlatti, gespeeld door Heleen Verleur. Ook geschikt voor kinderen vanaf 10 jaar.
In boek 1 zaten voornamelijk noten tussen de lijnen (“even” noten).
Dit was om de tertsen goed te leren onderscheiden. Vanaf nu gaan we hierop voortbouwen. De tertsen worden “ingekleurd” met “oneven” lijn-noten.
In dit tweede boekje komen de noten door de lijn in de vorm van toonladdertjes aan bod. De even noten vormen hierbij het raamwerk, en geven steun bij het lezen van de oneven noten. Het is als bij een kleurplaat: de even noten zijn de afbeelding, het inkleuren wordt gedaan met de oneven noten. Het gaat om de snelle herkenning van de noten, het moet uiteindelijk volkomen geautomatiseerd zijn.
Bij de meeste oefeningen heb ik de stokken weggelaten, zodat de leerling zich helemaal kan focussen op de hoogte. Ritme wordt een ander boekje!
Aan het eind van het boek is nog een apart hoofdstuk over meer intervallen. Dit kan desgewenst ook eerder worden doorgenomen
Introduction
In book 1 there were mainly “even” notes (between the lines), to learn to recognize the interval third. The beginning pianist is invited to discover a larger range of the keyboard. One doesn’t always count from the middle C or one specific note. The result is a better orientation.
In this follow-up booklet 2 also the notes on the lines (“odd” notes) will be used in short pieces with scale patterns. The even notes form the
Framework making the reading of the odd notes easier. It’s like a colouring picture: first there is a drawing, then the drawing is colored with odd notes. It’s all about fast recognition of the notes, and the more automatically this goes, the better!
I have omitted the sticks for most exercises, so that the student can fully focus on the height. Rhythm becomes a new book!
In the appendix there is a separate chapter on more intervals. This can also be discussed earlier if desired.
Dat je met een groep collega’s iets voor het eerst samenspeelt en dat het dan zó klinkt. Het blijft magie. En dat de kinderen het de tweede keer zo meezingen en iedereen bij elkaar blijft. (Ps met het hele orkest klinkt het natuurlijk voller, maar ik vond dit toch niet slecht klinken! Gewoon maar met de dictafoon van de Iphone.)
Wat een energie spat hiervan af! Vandaag tijdens de snuffeldag CKVAlmere.
Gypsy Dance met blokfluit, cello, harp, hoorn (met Simon), klarinet, piano (2x) en sax
Hoe kleine dingen grote gevolgen kunnen hebben: in zowel negatieve als in positieve zin (in dit geval).
Alweer op 8 maart jl hadden mijn echtgenoot Jan van Eijck en ik een gemeenschappelijke uitvoering van zowel Jan’s boek als mijn muziek bij kunstRUIM. Jan’s boek ‘Twijfelen aan de werkelijkheid’ is alweer enige tijd uit, maar nog niet iedereen heeft het gelezen. Dus wij gingen op pad.
Journalist Joep Auwerda interviewde Jan, en fagottiste Stefanie Liedtke en ik speelden na elk interviewblokje van ± 5 minuten ook ongeveer zoiets maar dan in noten.
Eén heel klein minpuntje die avond, was het volgende:
ik stond aan de deur om mensen op te vangen. Op een bepaald moment kwam er een oudere, zeer enthousiaste dame met een rollator: “Hallo, daar bén ik dan! Ik ben Mieke!” Ze had gereserveerd. Ik kon het niet vinden en was geneigd haar naar binnen te laten. Maar we konden haar niet vinden op de lijst. kunstRUIM is redelijk streng met wie naar binnen mag en wie niet. Waarschijnlijk ook door ervaring rijk geworden, en door de brandweer.
Maar voor mij was dit een kantelmoment: je kunt iemand die niet zo goed ter been is, toch niet buiten in de wind laten staan? Ik was dit aan het uitzoeken, onderhandelen, navragen. Hoe dan ook: op een bepaald moment besloot de mevrouw zelf eieren voor haar geld te kopen en weg te gaan. Het gaf mij een heel teleurstellend gevoel. Ik vond het jammer dat ze er niet bij kon zijn.
Ik kende deze mevrouw een klein beetje van een FB-groep ‘I Love Nieuwmarktbuurt’ voor mensen uit deze buurt: Mieke. Ik besloot haar de dag erna een Message te sturen. Ik vertelde dat ik hierover spijt voelde. Dat ze me de volgende keer mag benaderen als de gelegenheid zich weer voordoet dat ze naar een bijeenkomst in de buurt wil waarvoor ze via een ‘QR-code’ moet reserveren. We sluiten namelijk een deel van de mensheid hiermee uit, ongeveer vanaf ± 80 jaar. En mezelf ook al bijna. 😉
Gelukkig nam Mieke het sportief op:
“Ja, natuurlijk is zo iets even heel vervelend net zoveel voor jou als voor mij, maar de reden is waarschijnlijk dat ik het niet helemaal goed gedaan heb, toch heb ik me door het reserveren heen geworsteld en gedacht (omdat het zo lekker ging voor de eerste keer hahaha,) dat het goed ingeschreven was. Sinds kort heb ik ook een iPhone en jonge vrienden moeten me maar gauw leren hoe ik met een QR-Code om moet gaan,lijkt me heel handig. Maar, heel veel dank voor je aanbod dat ik het persoonlijk bij je mag vragen, zou best eens kunnen gebeuren. Zoals je langzaamaan wel begrepen hebt zijn we zusjes in de muziek, maar ik ben nog van het tijdperk Louis Andriessen, en deed eindexamen in 1960 aan het Koninklijk Conservatorium voor Muziek, In Den Haag, Solozang, heeeeeeeel lang geleden.”
En daarna:
“Dat betekent dat jij, ruw gerekend, ongeveer 5 generaties, conservatorium studie lengtes na mij afstudeerde. Dat is interessant, ik maakte toch wel veranderingen mee in de theoretische eisen en appreciatie van de Haagse school, Andriessen Louis, de hele eigentijdse muziek van die tijd. Het was toch een enorme boeiende tijd, alles moest anders, die waanzinnige composities van al die jongens samen, het mocht meestal vooral niet melodieus zijn.”
En dan:
“Als jij met een zangeres werkt kan je van mij, voor mij gemaakte liedjes door Louis lenen. Die zijn nog nooit door anderen gezongen en langzaam moet ik aan anderen de kans geven om ze uit te voeren . Mijn stem doet het niet meer, en bovendien ben ik ruim boven C2 tonen vals gaan horen, vooral van viool, fluit, hoge menselijke stem, hoge tonen in grote orkesten. Ik zal proberen een paar digitaal te sturen, lijkt me vooral voor jou leuk omdat je componeert.”
Inmiddels ben ik bij Mieke langsgeweest, zij is 92 jaar! Ik heb met mijn eigen ‘Phone’ screenshots gemaakt van prachtige jeugdwerken van Louis Andriessen (vanaf 1956). Ik ben nu bezig ze in Sibelius om te zetten en ik ben in nauw contact hierover met Mieke. Deze vocalises gaan zeker worden uitgevoerd en uitgegeven.
Laatst kreeg ik zo’n leuk bericht van pianodocente Elieske Wisse:
“Hoi Heleen, samen met een leerling ga ik jouw Berceuse weer spelen. Ik zou aan haar een opname willen laten horen. Ga jij die nog ergens uploaden?”
Ik stuurde Elieske toen deze ‘live’ opname van een benefiet concert voor Oekraïne op 21 januari 2024 in Huize Lydia in Amsterdam. Hier spelen pianist Frank Wiebenga en ik mijn ‘Slaapliedje voor wie nog niet wil gaan slapen’ voor vier handen.
Daarna schreef Elieske: “Dankjewel. Hier voel ik heel sterk het slaapelement en de rust in.”
En daarna: “Mijn leerling Annette maakte deze tekening. Ze heeft op dit moment ook moeite om in slaap te vallen. Dit spelen geeft ook rust. Zennnnn.”
Ze voegde deze prachtige tekening toe. Het poppetje met de hartjes heet ‘Kanètje’. Prachtig gedaan en bijzonder om een tekening te krijgen waarin notenbalken verwerkt zitten! Het aan de hoeveelheid hartjes te zien, vindt Annette het stuk fijn om te spelen. Ondanks de vele mollen die erin zitten! 🙂
Dat niet altijd alles vanzelf gaat met de Scarlatti voorstelling, spreekt vanzelf:
– dat je met buiige wind op de fiets naar de muziekschool in Amsterdam-Zuid rijdt en je afvraagt of de pruik het wel overleeft
– dat het een kwartier later begint (terwijl je al kant en klaarstaat met pruik en kostuum) “omdat er nog bijna niemand in de zaal zit”
– dat het programmablad met personages na afloop nog op de standaard staat (vergeten uit te delen?)
– dat het de eerste keer is dat er zoveel kinderen bij zijn (heftig zwaaiende beentjes op de eerste rij)
– dat er een paar bijzonder klierige melige pubers bij zijn
– die laatste twee groepen net een lange dag van workshops achter de rug hebben, waardoor de concentratie nihil is
– dat er op dat moment ook nog andere activiteiten zijn hoewel jij dacht dat deze afsluiting voor iedereen was
– dat je na afloop “snel” moet zijn “omdat het gebouw al 15 min geleden dicht moest .. “
Maar dan ook:
– dat de zwaaiende beentjes steeds rustiger gaan zwaaien tijdens het concert
– dat de melige pubers steeds stiller worden
– dat mensen na afloop in de rij staan om je te spreken
– dat een zeer goede Spaanse klaveciniste tegen je zegt dat ze “eigenlijk niet houdt van Scarlatti op moderne piano” maar dat ze het in mijn geval “práchtig!” vindt!
– dat een 11-jarige met grote ogen zijn beurt afwacht. Dat hij erg houdt van geschiedenis, het verhaal prachtig vindt en de muziek ook. Dat hij ook Scarlatti wil gaan spelen.
– dat je na afloop tegen de organisatie zegt dat je meer tijd nodig hebt met inpakken en opruimen (hadden we maar op tijd moeten beginnen! ;))
Jaren geleden, in 2010, maakte ik met kinderboekenschrijfster Sanne de Bakker dit leuke rapconcert voor kinderen. Sanne schreef de teksten, voor mij was de primeur dat ik voor het eerst via Garageband de muziek ging componeren. Ik maakte gebruik van ‘effecten’ en sounds van GB, en sommige partijen speelde ik in. Dit allemaal vanachter mijn computer. Ik dacht dat dit een voorstadium was, en dat een studio dit dan nog zou vervolmaken. Helaas maakte de studio er een enorme brij van, en het heeft daarna nog heel wat voeten in aarde gehad voordat het weer zo klonk zoals ik het bedoeld had.
Vanavond luisterde ik er voor het eerst weer naar de opnames. Het klinkt me fris en sprankelend in de oren. Met prachtige tekeningen van Georgien Overwater!
Het is nog steeds verkrijgbaar via de bibliotheek:
Dit stuk was eerder oorspronkelijk voor baritonsax & piano geschreven (speciaal voor Arthur Heuwekemeijer!) maar ter gelegenheid van de boekpresentatie van Jan, heb ik het ook gearrangeerd voor fagot & piano.
