In de Suzuki-methode (in dit geval voor piano) begin je je technische training met alleen de rechterhand. Dit is omdat er (zeker voor 3 en 4-jarigen) zoveel dingen zijn om aan te denken: je houding, je pols, hoe je je vingers beweegt, ontspanning, toonvorming, enz. dat het geen goed idee zou zijn om meteen met twee handen te beginnen. Dit zou ten koste gaan van de kwaliteit van de klank. Ongeveer halverwege boek 1 gaat de linkerhand ook de Twinkles oefenen. Het bijzondere is, dat de linkerhand dan al schijnt te “weten” wat hij moet doen. Hierover is nu een artikel verschenen dat van de week in NRC stond.

Ik voeg het hierbij. Het stuk over de spiegel doen “wij” Suzuki docenten misschien niet.. 😉 maar wie weet komt dat nog.

In het Magazine ‘Broerstraat 5’ van het Universitair Medisch Centrum Groningen las ik onlangs over het onderzoek van neuroloog Robert Harris waarbij (de hersens van) improviserende musici met niet-improviserende musici vergeleken werden. De laatsten gebruiken voornamelijk hun linker hersenhelft, terwijl de improviserende musici ook de rechterhersenhelft gebruiken. Harris vraagt zich in het interview (dat ik hierbij zal voegen) af, of “het muziekonderwijs niet op de schop moet. Door muziek alleen van papier te leren spelen, in plaats van via improvisatie, leren mensen eigenlijk iets onnatuurlijks.”
Nu komt natuurlijk de vraag in mij op: hoe verhoudt zich dit dan tot de Suzuki methode? Want bij Suzuki leer je de muziek via het gehoor. Ook staat improvisatie daar niet heel ver van af. De heer Harris vergelijkt muziek met taal. Ik vroeg mij af of dhr Harris van de ‘Moedertaalmethode’ of ‘Suzuki-methode’ heeft gehoord.

Wellicht vindt hij het interessant hierover meer te weten te komen. Ik zou dit zelf (als Suzuki piano docente) ook mega interessant vinden. Want dhr Harris heeft het in dit interview over twee mogelijkheden om muziek te leren:

1. van papier spelen, en
2. via improvisatie.

De Suzuki-methode lijkt nog een 3e manier, want hierbij speelt men na wat men hoort, door middel van cd (thuis), maar ook door de docent die het telkens voorspeelt tijdens de les, over door de moeder die “de taal” ook spreekt (dus eerst les krijgt), en door het luisteren naar andere kinderen. Ik zou het heel interessant vinden als Robert Harris dus de Suzuki methode zou kunnen onderzoeken, en welk effect dit heeft in de hersenen van jonge (en oudere) kinderen.

Improviseren komt bij de Suzuki-methode wel aan de orde, maar de focus ligt daar niet. In de praktijk kunnen veel docenten en studenten dit wel vrij makkelijk omdat ze erg gewend zijn op hun gehoor te spelen. Er wordt met de studenten voortdurend “spelletjes” gedaan met bv voorzin nazin, waarbij je bv samen een stuk speelt en om beurten verder gaat. Dit alles ligt heel dicht bij improvisatie. Ook transponeren vinden veel kinderen niet moeilijk.. vanaf boek 1 worden stukken al getransponeerd en ook van majeur naar mineur en andersom veranderd..

Hierbij een kopie van het artikel uit het Universiteitsblad, Nr 1, april 2017 (Rijksuniversiteit Groningen).

Mijn collega Martin Tarenskeen heeft een fijne website met goede tips en adviezen. martintarenskeen.nl

Ik heb er hieronder een aantal overgenomen (met dank aan Martin):

Tien Tips voor beginnende pianisten

Tip 1: Luister veel naar allerlei soorten muziek. Pop, Jazz, Klassiek, het maakt niet uit. Als je maar ECHT aandachtig luistert. Schaam je niet om af en toe uit volle borst mee te zingen. Luister natuurlijk vooral ook veel naar pianomuziek en hoor wat voor een prachtige klanken beroemde pianisten uit dit prachtige instrument kunnen toveren. Ga ook eens naar een echt pianoconcert of -recital!

Tip 2: Maak je er geen zorgen over dat jij dat misschien nooit zult kunnen leren, maar ga elke dag weer achter de piano zitten om te oefenen en te ontdekken hoe leuk pianospelen is. Daarbij is het beter om twee keer per dag 10 minuten te oefenen, dan een keer een half uur achter elkaar. Beginners zullen met 15 tot 30 minuten per dag studeren goede vorderingen maken. Meer gevorderde pianisten studeren met plezier elke dag een uur. Vakstudenten en concert pianisten zitten vaak wel 2 tot zelfs 10 uur per dag aan de piano. Maar dat laatste lijkt mij persoonlijk niet zo gezond…

Tip 3: Zorg voor een goede pianokruk op de juiste hoogte. Dat wil zeggen: Als je rechtop achter de piano zit en je handen op de toetsen legt moet je onderarm ongeveer horizontaal staan. En zorg vervolgens dat je rechtop en vooral ook ontspannen, maar niet slap onderuitgezakt, achter de piano zit.

Tip 4: Zorg dat de klep van de piano altijd open staat en dat jouw muziek klaar staat om meteen gespeeld te kunnen worden. Dus niet onder een grote stapel kranten leggen. Als je wilt spelen moet je dat meteen kunnen doen.

Tip 5: Kies een of twee vaste tijdstippen op de dag waarop je gaat oefenen. En je mag best een beetje trots op jezelf zijn als je geoefend hebt terwijl je eigenlijk niet zo’n zin had.

Tip 6: Oefen een snel stuk altijd eerst langzaam. Eerst met de ene hand, dan met met de andere hand, daarna met beide handen samen. Doe dat ook nog regelmatig als je denkt dat je het stuk al helemaal vlot kunt spelen.

Tip 7: Oefen een stuk niet altijd weer vanaf het begin tot aan het einde. Begin ook eens midden in een stuk. Of oefen alleen de gedeeltes waar je meer moeite mee hebt.

Tip 8: Probeer een stuk te spelen zonder naar je vingers te kijken. Je kunt dan beter het notenbeeld in de gaten houden. Of probeer het stuk uit je hoofd te spelen. Op die manier kun je de toetsen en je vingers goed volgen. Of speel het stuk met je ogen dicht. Je zult dan alles beter kunnen horen en tegelijk je tastzin ontwikkelen. Want pianospelen doe je zowel met je oren, als met je vingers en je ogen.

Tip 9: Oefen de stukken die je op de les als huiswerk krijgt, maar speel niet alleen dat. Speel ook stukken die al je eerder geoefend hebt en die je graag speelt nog eens. Of probeer zelf melodietjes op de piano uit te zoeken die je op de radio of op een CD hoort. Of probeer gewoon een beetje te pingelen op de piano en zelf melodietjes in je te laten opkomen en te laten klinken. Dat heet improviseren. Je kunt zulke melodietjes ook proberen op te schrijven. En dat heet dan componeren.

Tip 10: Zie de pianoles als een voorbereiding op het zelf piano studeren en niet, zoals vaak gedacht wordt, het piano studeren als voorbereiding op de pianoles. Daarom heeft het ook meer zin om meteen na de pianoles de behandelde stukken nog even door te oefenen, in plaats van, zoals vaak gebeurt, vlak voor de pianoles! De dingen die ik tijdens de pianoles vertel onthoud je dan veel beter. Oefenen doe je niet voor mij maar voor jezelf, om goed piano te leren spelen.

Tip 11: Hoezo Tip 11 ?? Er waren toch maar TIEN tips? Denk je dat je het stuk al helemaal kunt spelen? Kun je het ook heel langzaam spelen? Kun je het stuk ook heel snel spelen? Kun je het ook heel zacht spelen? Kun je op elke plaats in het stuk beginnen met spelen? Kun je het stuk zonder onderbrekingen achter elkaar spelen? Kun je tijdens het spelen ontspannen blijven in je armen, polsen, vingers, rug, en schouders, en rustig blijven ademen? Kun je het stuk nog mooier laten klinken en je eigen gevoel in het spel leggen? Kun je….vul zelf maar in. Wees niet te snel tevreden. Daarom ben je met de Tien Tips nog steeds niet klaar en dus moet je altijd zelf een elfde tip proberen te bedenken waardoor JIJ beter gaat spelen. Dat kan voor iedereen iets anders zijn.

Als je een stuk ECHT goed en mooi kunt spelen is dat een heerlijk gevoel. Je zult dat stuk dan ook later met veel plezier nog eens spelen. En iedere keer zal het stuk weer een beetje mooier worden en het zal helemaal van jou worden. Maar vergeet vooral niet te genieten van wat je NU al kunt, want dat is zeker meer dan je misschien na dit verhaal denkt!

Links
Concert tips
© 2014 Martin Tarenskeen
YourHosting