Hoe kleine dingen grote gevolgen kunnen hebben: in zowel negatieve als in positieve zin (in dit geval).

Alweer op 8 maart jl hadden mijn echtgenoot Jan van Eijck en ik een gemeenschappelijke uitvoering van zowel Jan’s boek als mijn muziek bij kunstRUIM. Jan’s boek ‘Twijfelen aan de werkelijkheid’ is alweer enige tijd uit, maar nog niet iedereen heeft het gelezen. Dus wij gingen op pad.

Journalist Joep Auwerda interviewde Jan, en fagottiste Stefanie Liedtke en ik speelden na elk interviewblokje van ± 5 minuten ook ongeveer zoiets maar dan in noten.

Eén heel klein minpuntje die avond, was het volgende:

ik stond aan de deur om mensen op te vangen. Op een bepaald moment kwam er een oudere, zeer enthousiaste dame met een rollator: “Hallo, daar bén ik dan! Ik ben Mieke!” Ze had gereserveerd. Ik kon het niet vinden en was geneigd haar naar binnen te laten. Maar we konden haar niet vinden op de lijst. kunstRUIM is redelijk streng met wie naar binnen mag en wie niet. Waarschijnlijk ook door ervaring rijk geworden, en door de brandweer.

Maar voor mij was dit een kantelmoment: je kunt iemand die niet zo goed ter been is, toch niet buiten in de wind laten staan? Ik was dit aan het uitzoeken, onderhandelen, navragen. Hoe dan ook: op een bepaald moment besloot de mevrouw zelf eieren voor haar geld te kopen en weg te gaan. Het gaf mij een heel teleurstellend gevoel. Ik vond het jammer dat ze er niet bij kon zijn.

Ik kende deze mevrouw een klein beetje van een FB-groep ‘I Love Nieuwmarktbuurt’ voor mensen uit deze buurt: Mieke. Ik besloot haar de dag erna een Message te sturen. Ik vertelde dat ik hierover spijt voelde. Dat ze me de volgende keer mag benaderen als de gelegenheid zich weer voordoet dat ze naar een bijeenkomst in de buurt wil waarvoor ze via een ‘QR-code’ moet reserveren. We sluiten namelijk een deel van de mensheid hiermee uit, ongeveer vanaf ± 80 jaar. En mezelf ook al bijna. 😉

Gelukkig nam Mieke het sportief op:

“Ja, natuurlijk is zo iets even heel vervelend net zoveel voor jou als voor mij, maar de reden is waarschijnlijk dat ik het niet helemaal goed gedaan heb, toch heb ik me door het reserveren heen geworsteld en gedacht (omdat het zo lekker ging voor de eerste keer hahaha,) dat het goed ingeschreven was. Sinds kort heb ik ook een iPhone en jonge vrienden moeten me maar gauw leren hoe ik met een QR-Code om moet gaan,lijkt me heel handig. Maar, heel veel dank voor je aanbod dat ik het persoonlijk bij je mag vragen, zou best eens kunnen gebeuren. Zoals je langzaamaan wel begrepen hebt zijn we zusjes in de muziek, maar ik ben nog van het tijdperk Louis Andriessen, en deed eindexamen in 1960 aan het Koninklijk Conservatorium voor Muziek, In Den Haag, Solozang, heeeeeeeel lang geleden.”

En daarna:

“Dat betekent dat jij, ruw gerekend, ongeveer 5 generaties, conservatorium studie lengtes na mij afstudeerde. Dat is interessant, ik maakte toch wel veranderingen mee in de theoretische eisen en appreciatie van de Haagse school, Andriessen Louis, de hele eigentijdse muziek van die tijd. Het was toch een enorme boeiende tijd, alles moest anders, die waanzinnige composities van al die jongens samen, het mocht meestal vooral niet melodieus zijn.”

En dan:

“Als jij met een zangeres werkt kan je van mij, voor mij gemaakte liedjes door Louis lenen. Die zijn nog nooit door anderen gezongen en langzaam moet ik aan anderen de kans geven om ze uit te voeren . Mijn stem doet het niet meer, en bovendien ben ik ruim boven C2 tonen vals gaan horen, vooral van viool, fluit, hoge menselijke stem, hoge tonen in grote orkesten. Ik zal proberen een paar digitaal te sturen, lijkt me vooral voor jou leuk omdat je componeert.”

Inmiddels ben ik bij Mieke langsgeweest, zij is 92 jaar! Ik heb met mijn eigen ‘Phone’ screenshots gemaakt van prachtige jeugdwerken van Louis Andriessen (vanaf 1956). Ik ben nu bezig ze in Sibelius om te zetten en ik ben in nauw contact hierover met Mieke. Deze vocalises gaan zeker worden uitgevoerd en uitgegeven.

Hoe kleine dingen grote gevolgen kunnen hebben.

Jeugdfoto van Louis Andriessen