Sinds afgelopen maandag 16 maart 2020 heb ik aan 22 verschillende leerlingen per WhatsApp lesgegeven. Een enkeling per Facetime of Skype.
Inmiddels voel ik me al bijna een ervaringsdeskundige. De meesten mensen hebben hun mobiele telefoon op de piano gezet, zodat ik vanaf de zijkant hun armen en handen kan zien. Het hangt er een beetje van af, maar meestal kan ik hun gezicht ook zien. Zelf heb ik mijn mobiele telefoon (IPhone 6) op de muziekstandaard van mijn vleugel staan, de leerling ziet dus meestal mijn gezicht en als ik iets demonstreer doe ik dat met één hand terwijl de andere hand de camere ‘richt’. Het lijkt primitief, maar op deze manier kan er al héél veel bereikt worden. Ik heb niet het idee dat de kennisoverdracht eronder lijdt. Het is wel belangrijk heel goed contact met elkaar te maken en duidelijk te zeggen wat je bedoelt, niet teveel woorden dus je woorden met zorg kiezen. O ja, en ook belangrijk: zeg tegen ze dat ze “klaar” moeten zitten op de afgesproken tijd, met de juiste boeken en de kruk op de juiste hoogte. Dan gaat daar geen tijd mee verloren. Ik heb hierover van tevoren iedereen een Appje gestuurd over wat ik van ze verwachtte (je kunt het helemaal onderaan deze blog vinden). Dat werkte heel goed. Mensen zijn best bereid mee te werken als je duidelijk tegen ze bent. 😉
Als ik een stuk met twee handen zou willen voorspelen, maak ik een video opname ervan en stuur het als mpeg. Maar heel vaak kun je ook met één hand al veel demonsteren. In deze Science Fiction-tijd van geen contact met andere mensen, is dit een manier waarop de lessen toch nog door kunnen gaan. Ik heb vandaag lesgegeven van 12.15 tot 18 uur en ik voel me niet vermoeider dan anders. Misschien komt het ook omdat ik zó blij ben met deze oplossing. Het is belangrijk om in deze angstige tijden iets te hebben waar je energie van krijgt, zoals muziek. Het geeft ook focus, je “vergeet” even alles om je heen en je raakt in ‘flow.’ Heel belangrijk om niet door het angstvirus gegrepen te worden. En wat mij energie geeft, is dat ik zie dat iedereen heel graag muziek wil maken.
De komende tijd ga ik vast nog meer experimenteren, bv met zoom, wat een betere geluidskwaliteit geeft. Maar wat misschien nog belangrijker is, is dat je leerlingen dichtbij de Wifi zitten, want anders is de verbinding niet goed, vallen er steeds hapjes weg en dat is heel vermoeiend om naar te luisteren. Verder helpt een goede (dure) telefoon ook. Vanmiddag klonk de piano van iemand als een keybord, inclusief vervormingen. Toen hij overging op de telefoon van zijn moeder, was het ineens een wereld van verschil.
Wat mij vandaag opviel:
– iedereen keek zo blij als ik belde 🙂
– je kunt gewoon grapjes maken via WhatsApp
– het voelde voor mij al veel ‘gewoner’ dan de eerste les per WhatsApp van afgelopen maandag. Het went snel, in elk geval voor mij.
– je moet extra duidelijke afspraken maken. Bijvoorbeeld: zolang ik praat speel jij niet. Als ik iets voorspeel, even wachten tot het hele fragment is afgelopen. Eerst even echt ‘contact’ maken door elkaar aan te kijken via het scherm.
– ik doe ook best veel op het gehoor, dus ik laat ze fragmenten naspelen. Normaal gaan ze dan naar mijn handen kijken, maar nu kan dat niet (als mijn mobiel op de standaard staat) en moéten ze echt luisteren
– ook heel grappig als je dan ineens de poes door de kamer ziet lopen
Het viel me wel op dat sommigen makkelijker les te geven zijn dan anderen. Sommige (met name) kinderen zijn sneller afgeleid. Juist die kunnen wat moeilijker hun hoofd erbij houden. Je moet dus wel goed nadenken over hoe je je les opzet, en wat vaker kleine verrassingen of grapjes toepassen zodat ze ‘bij de les’ blijven. Maar alles bij elkaar is het goed te doen! (To be continued.)
Appje aan leerlingen om ze ‘voor te bereiden’:
Beste allen,
Vanmiddag ga ik lesgeven via WhatsApp of Facetime. Kunnen jullie klaarzitten op het moment dat je les begint? Dan bel ik je voor een videogesprek. Gister heb ik op die manier zes uur lesgegeven, en het ging wonderwel goed. Niet alles kan: je kunt bijvoorbeeld niet samenspelen want er is een lichte vertraging. Maar ik kan wel alles goed zien en horen. Sommige details vallen juist nog meer op. Als je een camera op iemand’s hand richt, bijvoorbeeld, zie je een stuk duidelijker welke bewegingen efficiënt zijn, en welke minder handig ..
Je kunt ook goed horen hoe lang geleden de piano gestemd is! 😉
Ik besef ten volle dat juist muziek in tijden van nood een waardevolle bijdrage kan leveren. En omdat er veel is afgelast, is er wel tijd om piano te spelen. Vandaar dat ik het heel belangrijk vind dat de lessen op deze manier doorgaan.
Ik “zie” jullie straks op mijn scherm!
Tot dan,
Heleen
