Vandaag ging ik in de pauze voor het vierde deel van Stockhausen even terug naar huis, om voor mijn fanatiek toetsenlerende dochter sushi te halen. Eigenlijk had ik er zelf ook wel zin in, dus ik zocht natuurlijk een altruïstisch excuus. Voor een keertje mag dat toch wel? Bij de AH in de Jodenbreestraat waar ze de hele dag door verse sushi maken, deed ik een paar van die bakken in mijn kar. Plus nog wat luxedingen die ik eigenlijk niet vreselijk nodig had, zoals een kwartliter witte wijn, ossenworst en kattenblikken.. dit laatste is niet echt luxe, maar ik bedoel dat ze nog niet op waren.
Ineens zag ik de enorme rijen voor de kassa, en de briefjes die er hingen: de pin doet het niet. OMG! Ik had geen stuiver in mijn portemonnee. Ik moest ook eigenlijk over een half uur weer in de Westergasfabriek zijn. Ik had al een geheim plan om mijn portie Sushi daarnaartoe mee te nemen en het lekker in het Westerpark op te eten met een nipje van dit miniflesje witte wijn. Daar ging mijn plan!
Met de trouwehondenachtigste ogen keek ik een mevrouw in de lange rij aan, en zei: zou u misschien mijn kar even met u mee willen trekken? Ik moet namelijk even pinnen want de pin bij de kassa doet het niet. Ze keek me verbaasd (en ik verbeeldde me, ook, licht geërgerd) aan, en zei: “O, euh, ja hoor, dat ik goed.” Ik snelde naar de pinautomaat in de AH, waarvan de medewerker zojuist nog zei dat hij het deed.. maar ook daar zat een briefje op. Wat nu?
Dan maar snel naar de pinautomaat bij ABN, aan de overkant. Daar aangekomen: pin defect. Ik dacht aan die mevrouw met mijn boodschappen, en nam een koortsachtig besluit: als ik terug zou gaan, dwars door al die hordes Pinkstertoeristen, dan zou ik het niet halen. Het spijt me zo, mevrouw! Maar ik liet haar dus in de steek, met míjn boodschappen. Hopelijk zal ze het op een dag begrijpen. Misschien staat mijn kar daar morgen nog steeds te wachten? Sorry, sushi!
Me in toenemende mate schuldig voelend, maar toch ook enigszins opgefokt door toenemende tijdsdruk, besloot ik nog een poging te wagen bij de AH op de Nieuwmarkt. Maar ook daar: hetzelfde verhaal. Geen pin, en alle automaten kaduuk.
Dit was zwemmen tegen de stroom in. Ik besloot mijn plan op te geven. Dan maar geen sushi. Daar komt een mens overheen. Wel jammer om de rest van de opera te missen. Nog even langs huis om te zeggen dat het sushi-plan niet doorging. Een flesje wijn uit de voorraad in mijn tas, en twee papieren bekertjes. Gehaast terugfietsen, waar ik nog net op tijd was voor het vervolg.
Na nog anderhalf uur opera met een helicopterkwartet had ik bijzonder veel trek gekregen, dus besloot ik maar een frietje te halen. Precies op dat moment kwam ik Hanneke en Luc tegen: zij wonen in de buurt van de Westergas. Hanneke vertelde dat de allerbeste frites van Amsterdam op een paar stappen afstand te verkrijgen waren. Ze waren overheerlijk! Gelukkig ging ik weer met de stroom mee. Zo kwam alles toch nog goed.