‘Muziek, mijn taal’ bij Teatro Munganga door Eduard Marcet en Elena Cid Iriarte.
“Elk kind kan perfect zijn moedertaal spreken, en daarom heeft elk kind talent om muziek te maken wanneer we een muzikale omgeving creëren.” Op dit idee baseerde de Japanse violist en muziekpedagoog Shinichi Suzuki zijn methode. Tijdens dit concert nodigen Eduard en Elena kinderen en ouders uit om te luisteren, te zingen en mee te klappen met muziek die kinderen over de hele wereld spelen, wanneer zij viool leren spelen. Van Kortjakje tot Beethoven en Vivaldi!”
(Deze tekst stond op de website van Teatro Munganga).
Enige tijd geleden ontving ik van mijn Suzuki-vioolcollega Eduard Marcet en pianiste Elena Cid een uitnodiging om naar bovenstaand concert in Teatro Munganga te komen, een theater aan de Schinkelhavenstraat in Amsterdam Zuid vlakbij het Vondelpark/Amstelveense weg. Het zou een concert voor viool en piano zijn, in de sfeer van de Suzuki-methode.
Vandaag om 11 uur was het zo ver. Ik kwam het sfeervolle theater binnen en was aangenaam verrast door de hoeveelheid zeer jonge kinderen en ouders. Er hing een levendige sfeer en iedereen had er erge zin in, dat was meteen duidelijk.
Dansende kinderen tijdens concert
Het concert begon met een concert van Seitz en daarna volgden nog meer Suzuki-stukken uit de hogere boeken, aangevuld met andere stukken. Het viel mij op, dat Eduard niet, zoals veel violisten, stond, maar op een kruk zat. Dit waarschijnlijk om meer oogcontact te hebben met zijn zeer jonge publiek. Ouders en kinderen zaten ook rondom de muzikanten heen. Doordat Eduard alles uit het hoofd speelde, keek hij echt de kinderen aan, ik zag dat er voortdurend blikken werden uitgewisseld. Wat mij ook meteen trof, was de rust en de volkomen vanzelfsprekendheid van het gebeuren. Een langzame Vivaldi met opperste concentratie gespeeld, terwijl om hen heen “de kleintjes” scharrelden en rumoerden, en het maakte helemaal niets uit, want de warme toon van de viool van Eduard ging rechtstreeks naar je hart. Het was opvallend hoeveel kinderen al dan niet met hun duim in hun mond ademloos zaten te luisteren. Dat er dan af en toe tussendoor wat bijgeluiden waren, hinderde niet. Bij sommige stukken mocht ook gedanst worden. In het bijzonder één ‘paar’ viel mij op: een jongen en een meisje van rond de drie a vier jaar, die elkaar tijdens het dansen diep in de ogen keken terwijl ze elkaars handjes vasthielden.
Na elk stuk vertelde Eduard even heel kort -in het Engels- over wat de Suzuki-methode inhield, en dat was zo goed en to the point omdat het ultrakort was maar meteen de kern raakte van de Suzuki filosofie.. Bijvoorbeeld: dat het uiteindelijke doel van muziek als taal is, om een ‘fijn mens’ (‘nice person’) te worden. En dat je eigenlijk al begonnen bent die taal te leren, hier, vandaag, door erbij te zijn en te luisteren naar de muziek. De uitwerking van de Suzuki-methode zag ik ook op het podium: enkele heel jonge leerlingen van Eduard die samen prachtig tegelijk streken, met een mooie ontspannen houding. Ze hadden contact met elkaar, goed luisterend, terwijl Eduard en Elena dit op subtiele wijze ondersteunden. De kinderen speelden vrij en met plezier, sommigen al hele stukken, anderen een paar snaren.
Concentratie van de kleintjes tijdens het spel
Er was veel interactie tussen Eduard en de kinderen, ze keken elkaar aan, soms reageerde Eduard op iets uit de zaal met een glimlach. Hij ging op zijn hurken zitten spelen als het nodig is, maar hij ging niet ‘door de knieën’ qua muziekkeuze. Het was het mooie, klassieke Suzuki-repertoire wat de kinderen te horen kregen, ook de langzame delen: hoezo hebben jonge kinderen niet zo’n lange spanningsboog? Intussen kregen de ouders ongemerkt de Suzuki-methode zowel in theorie als in praktijk toegediend. Zoveel liefde en toewijding straalde van dit concert af! Het is zo’n goed idee: zelf als docent mooie stukken spelen, afgewisseld met leerlingen, en tussendoor aan de ouders vertellen over de methode. Je hoeft als docent niet óf zelf een concert houden terwijl iedereen de hele tijd naar je luistert, óf een leerlingenconcert met alleen maar leerlingen die twinkels spelen, óf een voorlichtingsavond. . Ik denk dat dit ‘werkt’ voor kinderen en ouders, want het spreekt op alle niveau’s aan: je hoort mooie muziek op professioneel niveau, dus je krijgt zelf ook meteen zin om te spelen. Een professionele violist live horen spelen is toch echt iets anders dan een cd. Maar ook: al ben je als leerling net begonnen met een paar tonen, dan kan het toch al zeer concertwaardig klinken, zeker als er zo’n goede pianiste als Elena met je meespeelt zodat je naar een hogere dimensie wordt getild! Het zou ook een goed idee zijn nieuwe Suzuki-ouders op deze manier met de methode in contact te brengen.. ik denk dat ouders dan nog beter zullen begrijpen wat het inhoudt als ze zo’n concert van docenten samen met leerlingen hebben bijgewoond. Voor de docent heeft het ook nog als voordeel dat je al je Suzuki-stukken regelmatig moet oppoetsen en bijhouden!
Bij Gavotte Mignon van A. Thomas, boek 2, liet één van de aanwezigen een pluchen hondje op de maat van de muziek meedansen, bovenop de piano. Het tekende de losse, ongedwongen sfeer. Dit tot grote pret van een aantal kinderen, want de bewegingen klopten precies bij de muziek. Omdat het achter de hoge piano zo donker was, zag je de vrouw bijna niet, dus het leek alsof dat hondje zelf danste.. Dit vonden de kinderen prachtig. Ik hoorde een paar schaterlachjes. Deze kinderen houden hieraan de herinnering over: klassieke muziek is leuk! En dat is het ook.
De lengte van het programma was precies goed, mede door de afwisseling: het duurde ongeveer een uur. Maar omdat er zoveel ontspanningsmomenten inzaten, leek het korter te duren. Dat was natuurlijk ook te danken aan de uitvoerenden, die een prettige rust en welwillendheid uitstraalden en gewoon ontzettend mooi speelden. Aan het eind mochten sommige kleintjes nog even ‘een viool proberen’. Twinkel A naast Vivaldi in één programma. Een dijk van een combinatie. Misschien ga ik dit idee wel naäpen: zelf spelen combineren met een leerlingenuitvoering, en tussendoor vertellen over de liefde voor en het belang van muziek.
NB Eduard heeft nog plek voor enkele leerlingen!
Heleen Verleur, Suzuki-pianodocente level 4
www.munganga.nl
