Dat niet altijd alles vanzelf gaat met de Scarlatti voorstelling, spreekt vanzelf:
– dat je met buiige wind op de fiets naar de muziekschool in Amsterdam-Zuid rijdt en je afvraagt of de pruik het wel overleeft
– dat het een kwartier later begint (terwijl je al kant en klaarstaat met pruik en kostuum) “omdat er nog bijna niemand in de zaal zit”
– dat het programmablad met personages na afloop nog op de standaard staat (vergeten uit te delen?)
– dat het de eerste keer is dat er zoveel kinderen bij zijn (heftig zwaaiende beentjes op de eerste rij)
– dat er een paar bijzonder klierige melige pubers bij zijn
– die laatste twee groepen net een lange dag van workshops achter de rug hebben, waardoor de concentratie nihil is
– dat er op dat moment ook nog andere activiteiten zijn hoewel jij dacht dat deze afsluiting voor iedereen was
– dat je na afloop “snel” moet zijn “omdat het gebouw al 15 min geleden dicht moest .. “
Maar dan ook:
– dat de zwaaiende beentjes steeds rustiger gaan zwaaien tijdens het concert
– dat de melige pubers steeds stiller worden
– dat mensen na afloop in de rij staan om je te spreken
– dat een zeer goede Spaanse klaveciniste tegen je zegt dat ze “eigenlijk niet houdt van Scarlatti op moderne piano” maar dat ze het in mijn geval “práchtig!” vindt!
– dat een 11-jarige met grote ogen zijn beurt afwacht. Dat hij erg houdt van geschiedenis, het verhaal prachtig vindt en de muziek ook. Dat hij ook Scarlatti wil gaan spelen.
– dat je na afloop tegen de organisatie zegt dat je meer tijd nodig hebt met inpakken en opruimen (hadden we maar op tijd moeten beginnen! ;))
Tóch tevreden. Maar lekker moe.