Maandelijks archief: april 2018
Leven
Leven
O, dít is het, om te leven..
Een grasspriet te zien wuiven,
dansende ganzen in de wei,
vluchtig waaiende wolken
boven oeverloos water:
de zon te zien ondergaan.
Eerder je ogen uit je kop gehuild
omdat een collega gemene dingen zei;
maar zonder dat geen
trage discussies
met mooie wendingen,
kloven die bruggen worden
of andersom.
Ja, je kat zeurt ’s ochtends
om brokjes en aandacht.
Zonder dat geen
liefdevolle aandacht voor het moment:
een hand op haar staart,
de zachte poezenvacht,
visluchtje uit haar bek.
Een goede vriendin
rustig naar haar kijken
terwijl ze sterft
het leven voorbijtrekt.
Hoe om te gaan met verdriet
dat nooit echt overgaat,
dat verandert, meandert, transparandert:
af en toe een steek,
dan verder maar.
Veel keuze is er niet.
Kattenkots op het tapijt:
het leven zit vol
verrassingen.
Heleen Verleur
Swapping Black Keys
This ‘jazzy’ piece I composed (only) for black keys. You may print and use it. It is meant for everyone after a few years of piano lessons.
I hope it is not hard to play, although the rhythm can be challenging in the beginning (and of course the reading of the flats might be an obstacle). In fact I would like to hear your feedback on how hard it is to handle!
I think it is easier if you use the mp3 audio to understand the rhythm. If you feel the quavers, bar 1-4 is 1-2-3 /1-2-3 / 1-2-3 / 1-2-3 / 1-2 / 1-2 or ‘pineapple /pineapple /pineapple /pineapple /kiwi /kiwi’ (if you don’t like kiwis you can use ‘mango/mango’ )
Bar 5-8 is ‘pineapple/pineapple/kiwi/pineapple/pineapple/kiwi’ etc.
Love to hear your feedback!
Eduard Marcet in Teatro Munganga
‘Muziek, mijn taal’ bij Teatro Munganga door Eduard Marcet en Elena Cid Iriarte.
“Elk kind kan perfect zijn moedertaal spreken, en daarom heeft elk kind talent om muziek te maken wanneer we een muzikale omgeving creëren.” Op dit idee baseerde de Japanse violist en muziekpedagoog Shinichi Suzuki zijn methode. Tijdens dit concert nodigen Eduard en Elena kinderen en ouders uit om te luisteren, te zingen en mee te klappen met muziek die kinderen over de hele wereld spelen, wanneer zij viool leren spelen. Van Kortjakje tot Beethoven en Vivaldi!”
(Deze tekst stond op de website van Teatro Munganga).
Enige tijd geleden ontving ik van mijn Suzuki-vioolcollega Eduard Marcet en pianiste Elena Cid een uitnodiging om naar bovenstaand concert in Teatro Munganga te komen, een theater aan de Schinkelhavenstraat in Amsterdam Zuid vlakbij het Vondelpark/Amstelveense weg. Het zou een concert voor viool en piano zijn, in de sfeer van de Suzuki-methode.
Vandaag om 11 uur was het zo ver. Ik kwam het sfeervolle theater binnen en was aangenaam verrast door de hoeveelheid zeer jonge kinderen en ouders. Er hing een levendige sfeer en iedereen had er erge zin in, dat was meteen duidelijk.
Het concert begon met een concert van Seitz en daarna volgden nog meer Suzuki-stukken uit de hogere boeken, aangevuld met andere stukken. Het viel mij op, dat Eduard niet, zoals veel violisten, stond, maar op een kruk zat. Dit waarschijnlijk om meer oogcontact te hebben met zijn zeer jonge publiek. Ouders en kinderen zaten ook rondom de muzikanten heen. Doordat Eduard alles uit het hoofd speelde, keek hij echt de kinderen aan, ik zag dat er voortdurend blikken werden uitgewisseld. Wat mij ook meteen trof, was de rust en de volkomen vanzelfsprekendheid van het gebeuren. Een langzame Vivaldi met opperste concentratie gespeeld, terwijl om hen heen “de kleintjes” scharrelden en rumoerden, en het maakte helemaal niets uit, want de warme toon van de viool van Eduard ging rechtstreeks naar je hart. Het was opvallend hoeveel kinderen al dan niet met hun duim in hun mond ademloos zaten te luisteren. Dat er dan af en toe tussendoor wat bijgeluiden waren, hinderde niet. Bij sommige stukken mocht ook gedanst worden. In het bijzonder één ‘paar’ viel mij op: een jongen en een meisje van rond de drie a vier jaar, die elkaar tijdens het dansen diep in de ogen keken terwijl ze elkaars handjes vasthielden.
Na elk stuk vertelde Eduard even heel kort -in het Engels- over wat de Suzuki-methode inhield, en dat was zo goed en to the point omdat het ultrakort was maar meteen de kern raakte van de Suzuki filosofie.. Bijvoorbeeld: dat het uiteindelijke doel van muziek als taal is, om een ‘fijn mens’ (‘nice person’) te worden. En dat je eigenlijk al begonnen bent die taal te leren, hier, vandaag, door erbij te zijn en te luisteren naar de muziek. De uitwerking van de Suzuki-methode zag ik ook op het podium: enkele heel jonge leerlingen van Eduard die samen prachtig tegelijk streken, met een mooie ontspannen houding. Ze hadden contact met elkaar, goed luisterend, terwijl Eduard en Elena dit op subtiele wijze ondersteunden. De kinderen speelden vrij en met plezier, sommigen al hele stukken, anderen een paar snaren.
Er was veel interactie tussen Eduard en de kinderen, ze keken elkaar aan, soms reageerde Eduard op iets uit de zaal met een glimlach. Hij ging op zijn hurken zitten spelen als het nodig is, maar hij ging niet ‘door de knieën’ qua muziekkeuze. Het was het mooie, klassieke Suzuki-repertoire wat de kinderen te horen kregen, ook de langzame delen: hoezo hebben jonge kinderen niet zo’n lange spanningsboog? Intussen kregen de ouders ongemerkt de Suzuki-methode zowel in theorie als in praktijk toegediend. Zoveel liefde en toewijding straalde van dit concert af! Het is zo’n goed idee: zelf als docent mooie stukken spelen, afgewisseld met leerlingen, en tussendoor aan de ouders vertellen over de methode. Je hoeft als docent niet óf zelf een concert houden terwijl iedereen de hele tijd naar je luistert, óf een leerlingenconcert met alleen maar leerlingen die twinkels spelen, óf een voorlichtingsavond. . Ik denk dat dit ‘werkt’ voor kinderen en ouders, want het spreekt op alle niveau’s aan: je hoort mooie muziek op professioneel niveau, dus je krijgt zelf ook meteen zin om te spelen. Een professionele violist live horen spelen is toch echt iets anders dan een cd. Maar ook: al ben je als leerling net begonnen met een paar tonen, dan kan het toch al zeer concertwaardig klinken, zeker als er zo’n goede pianiste als Elena met je meespeelt zodat je naar een hogere dimensie wordt getild! Het zou ook een goed idee zijn nieuwe Suzuki-ouders op deze manier met de methode in contact te brengen.. ik denk dat ouders dan nog beter zullen begrijpen wat het inhoudt als ze zo’n concert van docenten samen met leerlingen hebben bijgewoond. Voor de docent heeft het ook nog als voordeel dat je al je Suzuki-stukken regelmatig moet oppoetsen en bijhouden!
Bij Gavotte Mignon van A. Thomas, boek 2, liet één van de aanwezigen een pluchen hondje op de maat van de muziek meedansen, bovenop de piano. Het tekende de losse, ongedwongen sfeer. Dit tot grote pret van een aantal kinderen, want de bewegingen klopten precies bij de muziek. Omdat het achter de hoge piano zo donker was, zag je de vrouw bijna niet, dus het leek alsof dat hondje zelf danste.. Dit vonden de kinderen prachtig. Ik hoorde een paar schaterlachjes. Deze kinderen houden hieraan de herinnering over: klassieke muziek is leuk! En dat is het ook.
De lengte van het programma was precies goed, mede door de afwisseling: het duurde ongeveer een uur. Maar omdat er zoveel ontspanningsmomenten inzaten, leek het korter te duren. Dat was natuurlijk ook te danken aan de uitvoerenden, die een prettige rust en welwillendheid uitstraalden en gewoon ontzettend mooi speelden. Aan het eind mochten sommige kleintjes nog even ‘een viool proberen’. Twinkel A naast Vivaldi in één programma. Een dijk van een combinatie. Misschien ga ik dit idee wel naäpen: zelf spelen combineren met een leerlingenuitvoering, en tussendoor vertellen over de liefde voor en het belang van muziek.
NB Eduard heeft nog plek voor enkele leerlingen!
Heleen Verleur, Suzuki-pianodocente level 4
www.munganga.nl
‘Verleur’ op Dag in de Branding
‘Twelve’, mijn compositie voor altviool solo, zal op 26 mei 2018 gespeeld worden bij de officiële opening van het festival ‘Dag in de Branding’ in Den Haag. Uitvoerder is Joe Nicholls. Joe heeft het al een keer gespeeld op 10 februari in Den Haag tijdens een huiskamerconcert georganiseerd door curator Saskia Lankhoorn. Over dat concert mailde Joe me het volgende:
“I enjoyed working on your piece a lot, and it is actually very effective in performance! ‘Twelve’ was a hit at the concert yesterday! You should publish it – public really enjoyed it! Let me know if you write any more beautiful music for viola!”
‘Twelve’ is onlangs uitgegeven bij Donemus: Webshop Donemus
Twelve MP3 (gedeelte, hele stuk ± 7 minuten. Live opname gespeeld door Asdis Valdimarsdottir.)
Website Dag in de Branding
Vier sterren in NRC
Over het festival Dag in de Branding op Youtube
Chopin en Sand uit een koffer
Piano Bulletin: piano trio’s voor jonge beginners
Dit artikel is zojuist verschenen in het Piano Bulletin van Epta (European Piano Teachers Association) jaargang 36/2018 Nummer 103. Ik heb toestemming van de hoofdredacteur om het op mijn website te plaatsen.
Try-out Sand/Chopin: hoe het ging..
De allereerste try-out van mijn nieuwe theater/concertvoorstelling Sand & Chopin is geweest, gister, op 8 april om 12 uur.
Het was erg spannend voor me, deze combinatie van een rol én piano spelen. Ik vond het bijzonder om te doen. Het heeft me een aantal inzichten gegeven. Bijvoorbeeld over hoe het werkt met plankenkoorts: als je iets hebt om je nog drukker over te maken (in dit geval acteren, waarmee ik nog niet zoveel ervaring heb) dan is het andere, vertrouwde (musiceren) ineens minder “eng”. Iets anders is dat ik heb gemerkt dat als ik verbinding maak met de luisteraars dmv communicatie (lees: acteren) het musiceren ineens natuurlijker, echter wordt .. In elk geval werkte dat gister zo. Het zou wel eens de sleutel voor mij kunnen zijn. En acteren is nog leuk ook! Ik denk dat het nog leuker kan worden als ik er meer ervaring mee krijg. Ik heb hierdoor zonder enkele podiumangst gespeeld, vanuit het hart, en dat is iets wat ik al mijn hele leven wens.
Wat ik me ook realiseerde is dat ik heel graag wil “groeien” in mijn kracht bij het overbrengen van emoties via lichaam, mimiek en stem. Ik heb me staande gehouden, maar er kan nog veel meer geëxperimenteerd worden vanuit theatraal oogpunt. Ik denk echter dat iedere keer dat ik de voorstelling doe, ik meer ga “durven”. Nu ik heb gevoeld wat het is om mijn aandacht te verdelen over meerdere gebieden, denk ik dat ik het aankan. Een goede regisseuse die aanwezig was -zij heeft ook pianoles bij me, samen met haar kinderen- heeft me aangeboden enkele dingen met elkaar door te nemen om te zorgen dat de voorstelling voor mij ook minder (in)spannend wordt, en ook voor verschillende soorten publiek geschikt is. Ik heb er helemaal zin in!
Enkele reacties van de aanwezigen:
“Het was heel bijzonder. En wat heb je prachtig gespeeld.”
“Was was het fijn vanmiddag. Je speelde zo mooi.. als ik nog iets mag toevoegen is het dit: hoe meer je van jezelf laat zien in je toneelspel hoe authentieker en meer dichtbij het overkomt. Ik hoop op meer.”
“Ik was ontroerd door je voorstelling. Vooral je opkomst als George Sand. En dan de speeldoos en je pianospel daarop. Dat roerde me tot tranen. Je was echt Sand voor mij en de verbinding met Chopin was zonder woorden voelbaar.”
“Het lijkt me heel leuk om met een aantal kinderen te komen.”
“Was erg leuk en de vertelling over Chopin zijn leven vond ik erg boeiend.”
“Ik was zeer geboeid door de levensloop. Je bracht het heel pakkend! En natuurlijk met prachtig pianospel! Heel erg leuk!”
“Heel erg leuk gedaan! Was heel interessant om dit verhaal te horen. Mooi verteld, mooi gespeeld.”
“Ik was erg geroerd door jouw moed en eerlijkheid en openheid in aangeven dat je iets doet buiten jouw comfort zone wat je heel graag wilt. Het was heel intrigerend. Af en toe zocht je nog naar de stijl en woorden, maar dat hinderde niet.”
Tot slot: hoogtepunten voor mij waren het begin met het speeldoosje waarbij om en om het speeldoosje en de piano het thema speelden. Verder de accenten van de Mazurka samen met het publiek stampen en klappen op de 2e en 3e tel, waarbij de piano inviel.. De regendruppel prelude met Alyssa als “druppel” 😉 en de Danse des Oiseaux met een echte vogel.
Piano Trio Day Watford, 21 October 2018
Invited to lecture on this occasion:
Sand & Chopin (improvisatie)
Aanstaande zondag 8 april 2018 om 12 uur speel ik de voorstelling Sand & Chopin, een ‘one woman show’. Eigenlijk probeer ik hiermee mijn podiumangst te overwinnen, door iets te doen wat nog veel enger is dan alleen piano spelen: een rol spelen (de rol van schrijfster George Sand) én piano spelen (muziek van de componist Chopin). Verder wordt het publiek er hier en daar bij betrokken (alleen in het nette) zoals bij het spelen van een ééntonige compositie..
Ik hoop dat dit het begin is van een voorstelling die zich nog verder gaat ontwikkelen. Een voorstelling voor muziekleerlingen, scholen, kleine theaters enz. As zondag wil ik ervaren hoe het is om stukken te spelen, maar ook tussendoor dingen te vertellen. Bij het vertellen houd ik mij niet precies aan een tekst, al is er wel een rode draad en leef ik mij helemaal in.. Tegelijk is er ruimte voor spontane invallen. Het is echt een experiment, en ik vind het heeeeeeeeel spannend!
Ik ga er wel een feest van maken! 🙂 Als je nog wilt komen proeven van deze nieuwe voorstelling, meld je dan even aan via heleen.verleur@xs4all.nl. Liever niet onverwachts komen, want dan heb je kans dat er geen stoelen meer zijn!
Locatie: Vierwindenhuis/Zuidhal, Windroosplein
Tijd: tussen 12 en 13 (lunchpauze voorstelling)
Leeftijd: voor alle volwassenen vanaf 7 jaar